هیئتی که با حضور بچه ها برگزار میشه یه صفای خاصی داره ، ما آدم بزرگا هیئت رفتن هامون بوی اخلاص نمیده و هزار جور ریا داخلش پیدا میشه اما این بچه ها وقتی میان هیئت با اخلاص تمام میان و اصلا نمیدونن ریا یعنی چی.
شاید نتونن مثل هیئت های معروف مرتب سبنه بزنن ، شاید نتونن هماهنگ با هم واحد بزنن ، شاید نتونن وسط روضه نقش بازی کنن و تو سر کله خودشون بزنن و هوار بکشن.
اما همین یه قطره اشکی که از گوشه چشمشون سرازیر میشه بیشتر از هزار لیتر از اشکای ما ارزش داره.
اصلا همین که پای روضه با هم حرف نزنن و خندشون نگیره خیلی حرفه ، از بچه ده ساله نباید رفتار یه پیرمرد هشتاد ساله رو انتظار داشت هرچند که بعضیاشون از بعضی پیر مردها درک و ادبشون بیشتره.
خیلی از آدم بزدگا به خاطر شام میرن هیئت اما ما چون خرجمون زیاد میشه فقط به یه چایی و کیک یزدی یا یه چیزی تو همین حد کفایت می کنیم که اونم خونه هر کسی که بریم خودش زحمتش رو میکشه.
برکت و حس خوبی که توی لبیک یا حسین گفتن بچه ها هست توی هیچ هیئت معروفی پیدا نمیشه.
آخر جلسه وقتی دعا می کنی ، الهی آمین گفتن های بچه ها خیلی دلنشینه. من همیشه آویزون این بچه ها هستم که برام دعا کنن و به دعاشون شدیدا محتاجم و از شما هم که الان این مطلب رو میخونید تقاضا میکنم که همیم الان تا یادتون نرفته برامون دعا کنید و یه صلوات بفرستید و به روح شهید هادی ذوالفقاری هدیه کنید.
درباره این سایت